De Proloog van mijn volgende boek!

Speciaal omdat ik met mijn boek al over de helft ben met schrijven en mijn pageviewes erg hoog staan voor mijn tiende dag van deze blog, zet ik hier mijn proloog open van mijn nieuwe boek dat eraan zit te komen! Jullie kunnen het dus al lezen, voordat het nog maar is uitgegeven! Als het kan vraag ik jullie een reactie of opmerking te plaatsen, zodat ik weet hoe het voor jullie leest! Daarbij zou ik willen vragen het te delen, zodat ook andere mensen het kunnen lezen en erop kunnen reageren.

Alvast bedankt!

Jeffrey Hoepel

Auteur 2011 - 10 oktober 2013 13:11

Henkwood was één van de drie dorpen van Driesprong. Het was er tamelijk rustig en behalve de kleine dorpsfeestjes die er zo om de paar weken werden gehouden, was er eigenlijk maar weinig te beleven. Er woonden in totaal maar driehonderdveertig inwoners, die allen een goede relatie met elkaar hadden.

Behalve een winkelstraat van zo'n elf eigenwinkels, was er alleen een kleine supermarkt te vinden die onder de plaatselijke bewoners werd gezien als het clubhuis van het dorp. Voor de meeste bewoners was het een ontmoetingsplek waar minstens zo'n drie uur werd bijgekletst en de boodschappen als een lekkere consumptie werden gezien. Er was ook niet sprake van echte winst, maar daar ging het ook niet om: als het maar gezellig was in het dorp!

Yessie van Paral was ook één van de inwoners. Hij was toch één van de weinige bewoners die eigenlijk weinig contact had met de andere bewoners. Hij had een huisje achterin het dorp, vlak langs de grens van het andere naastgelegen dorp Toorwood.

'Ik ga er vandoor schat,' zei hij tegen zijn vrouw Cintia en hij ging opweg naar zijn werk.

Hij woonde met zijn vrouw in een vrij grote villa die uitzicht gaf op de grote weilanden van Toorwood. Vrijwel iedere ochtend ging hij net voor zijn werk nog even van het uitzicht genieten. Ook vandaag, maar dan wel heel kort, want hij was al laat.

Hij stapte snel zijn auto in die eigenlijk niet veel bijzonders was: het was een goedkoop en klein wagentje, maar vond het genoeg, want hem kon het echt niets schelen in wat voor auto hij reed. Hij dronk nog snel even zijn kop koffie op die hij van zijn vrouw had meegekregen toen hij wegging, en gooide de beker toen in de op dat moment nog schone tuin.

Toen Yessie gas wilde geven kwam er van de motor het gewoonlijke brommende en schorre geluid dat aangaf dat de auto weer goed startte. Yessie wist dat zijn auto het eens die dagen kon gaan begeven, maar hij was altijd al een man die alles uit zijn spullen wilde halen dat erin zat. Hij had hem dan al tientallen keren later repareren als dat nog kon en wachtte af tot de garage op een dag zou zeggen dat het nog goedkoper zou zijn om een nieuwe auto te gaan kopen.

Yessie reed de Watervakweg over en langzaam verdween zijn huis uit zijn achteruitkijkspiegel.

Eén van de redenen, waarom er vrijwel nooit toeristen naar de drie dorpen kwamen, was omdat je er vrijwel direct zou verdwalen: In het hele dorp lijken de huizen en straten op elkaar en voor elke bewoner duurt het dan ook maanden voordat ze hun huis in één keer kunnen vinden.

Het werk van Yessie was in de grote stad gevestigd. Een halfuurtje van Henkwood gevestigd. Je reed in feite van dorp naar dorp om in de grote stad te kunnen komen. Rectaal was één van die dorpen. Er woonden zeker niet veel mensen en het was er nog rustiger dan Henkwood. Yessie kon er dan ook doorheen rijden zonder dat hij ook maar verkeer tegenkwam en net op dat moment werd hij gebeld.

'Ah!' zei Yessie toen hij opnam. Hij had de telefoon aan zijn oor, maar hand-free bellen had weinig zin in deze dorpen waar toch nauwelijks verkeer reed. 'Frederik! Jij bent het! Ik ben over enkele minuten op het werk! Waarvoor bel je me nu?'

Aan de andere kant van de lijn klonk er een zachte piepende stem die bijna pijn deed aan de oren.

'Ik ben bezig met de postproductie,' begon Frederik, 'en ik kwam erachter dat er een fout is gemaakt in het opnemen van de analoge beelden…'

Yessie en Frederik werkten in een filmstudio die een paar kleine films per jaar uitbracht. Het ging vooral om de wat culturelere films die in de bioscoop meestal niet veel bekijks trok, maar wel genoeg geld in het laatje bracht om van te kunnen leven. Yessie werkte vooral het administratieve gedeelte van de films af en regelde de financiën. Frederik was één van de twee editors die in het bedrijf werkzaam was en was daarin goed bevriend geraakt met Yessie.

'Oh, wat is er dan aan de hand?' vroeg Yessie met een verbaasde stem. 'Toen ik de beelden ging importeren, was er nog niets aan de hand…'

'Nou, er zijn beelden over elkaar heen opgenomen, waardoor we zo'n drie minuten aan beeldmateriaal missen. Ik weet niet of het belangrijk materiaal was?'

'Welk materiaal was het dan?' vroeg Yessie en hij reed de hoek om, drie blokken voor de filmstudio.

'Ik weet het niet precies maar het lag tussen de drie minuut vijf en de zes minuut drieëndertig. Ik zal even moeten navragen welk materiaal we dan missen.'

'Ik zal het anders wel nakijken… Ik ben er zo, tot zo!'

Yessie hangt op en zet wat meer vaart in. Om wat voor beelden ging het? Bruikbaar materiaal? Materiaal dat wel nodig was voor deze film?

Yessie kwam zo'n drie minuten later het grote filmterrein oprijden wat afgesloten was met grote en hoge hekken. De parkeerplaats stond al vol met auto's van werknemers die al veel vroeger waren gearriveerd om de sets voor die dag te kunnen opbouwen.

'Goedemorgen Yessie,' riep de parkeerwachter die bij de ingang de slagboom voor Yessie openhield. 'Weer lekker aan het werk?'

'Goedemorgen Gerry! Ja, er zit een druk dagje aan te komen!' zei Yessie zuchtend en hij gaf  Gerry zijn toegangskaart. 'Er is blijkbaar wat fout gegaan bij de postproductie en nu moet ik dus het vuile werk opknappen…'

'Oh,' zei Gerry verbaasd, 'maar goed dat ik hier werk en niet op de set! De enige problemen die ik heb zijn van mensen waarvan hun parkeerkaart het niet doen! Tot vanmiddag!'

Yessie zwaait naar Gerry en rijdt dan verder de parkeerplaats op. Het standaard parkeerplaatsje dat hij had vlakbij de ingang van de studio's was zoals altijd zo goed als verlaten en ook nu kon hij er moeiteloos parkeren. Hij begroete de juffrouw aan de servicebalie en liep toen de trap op naar de kantoren. Onderweg begroete hij vele collega's die ook net hun werkdag begonnen.

Zijn kantoortje was achterin de gang, maar was wel altijd het meest dichtbij bij de koffiezetapparaten en dat was natuurlijk het belangrijkste! Dat zei Yessie altijd.

Het kantoor van Yessie was één van de weinigen kantoren die apart stond van de andere kantoren. Aangezien Yessie zelf beweerde dat hij een belangrijke baan had en hij al zolang in het vak zat, vond hij dat hij recht had op een apart kantoor.

De inrichting was oud en reukend hout, maar was voor veel van de werknemers wel een schoonheid om te zien. De jaloezie kwam dan ook van veel werknemers die met elkaar een grote zaal moesten delen waar velen kantoorhokjes stonden opgesteld die allen nog geen twee bij twee vierkante meter groot waren.

Zoals altijd schonk Yessie eerst altijd koffie in in zijn met koffie aangekoekte mok en checkte dan zijn mail. Hij startte zijn computer op, toen er ineens werd aangeklopt.

'Ah, Yessie, je bent er!' zei Frederik die binnen kwam lopen. 'Heb je het beeldmateriaal al bekeken?'

'Ik ben net binnengelopen en zou mijn mail checken en daarna zou ik ernaar kijken.'

'Ah okéYessie,' zei Frederik en hij ging zitten op één van de stoelen die stond voor het kantoor van Yessie. 'Waarvoor ik langs kwam: ik heb de beelden nogmaals bekeken en er viel me iets op…'

Yessie die heel de tijd zijn aandacht op zijn beeldscherm had gericht, keek nu met een verbaasde blik naar Frederik.

'Hoe bedoel je?'

'De beelden lijken niet per ongeluk verkeerd te zijn opgenomen… Het lijkt alsof er met de beelden is geknoeid voordat ze aan jou overgeleverd zouden worden…'

'Maar hoe kan dat?' Vroeg Yessie en keek toen weer snel naar zijn computer die ondertussen alweer was opgestart. 'Waarom zou dat? Iedereen weet hoe kostbaar die beelden zijn, dus niemand zou er mee knoeien!'

'Behalve als het door iemand van buitenaf is gedaan,' zei Frederik die naar de computer van Yessie liep en de beelden opstartte. 'Moet je zien: het is wel heel erg mooi geknipt… Dit kan nooit per ongeluk zijn gegaan…'

Yessie keek naar de beelden en moest ook wel toegeven dat deze beelden onmogelijk per ongeluk waren verknoeid.

'Ik ga wel even praten met de rest van de postproductie…' zei Yessie. 'De filmrollen van deze beelden moeten sowieso wel op te vragen zijn, dus die ga ik even nakijken. Ga jij ondertussen maar weer editen!'

‘Nou, ik ben gevraagd door Paul of ik samen met Sander vanavond het licht wilde gaan testen. Dus daar ga ik nu eerst even heen. Als je me vanavond zoekt, ben ik dus in de studio’s! Laat je even weten hoe het gegaan is?’

Yessie knikte. Hij en Frederik liepen samen het kantoor uit en na zo'n drie gangen nog te hebben nagepraat over het weekend namen ze elk hun eigen weg.

'René!' riep Yessie naar een man in de kamer van de postproductie die bezig was met het importeren van andere analoge beelden. 'Weet jij wat er met de analoge beelden is gebeurd die afgelopen vrijdag zijn geïmporteerd?'

De man achter de analoge tafel keek verbaasd naar Yessie en zei toen: 'De beelden van vrijdag? Die zijn gewoon op de computer geïmporteerd en nog om vijf uur 's middags in gebruik genomen door Rien de editor.'

Yessie kijkt verbaasd.

'Maar moet je de beelden dan eens bekijken!' riep hij en hij liep snel naar het bureau van René. 'Dit kan gewoon geen foutje zijn…'

Ook René bekeek de beelden en moest toegeven dat het geen toeval was.

'Ik zou niet weten wat het is…' riep René en hij ging achterover op zijn bureaustoel zitten, zodat hij wat beter na kon denken. 'Ik snap het ook niet… Ik heb de beelden tweemaal bekeken: één keer om te kijken of de beelden goed op zijn genomen en de tweede keer om het te filteren… Dat moet me toch opgevallen zijn!'

'Ja, dat lijkt mij ook…' riep Yessie en hij ging voor het bureau van René staan. 'Volgens Frederik zijn de beelden die hierdoor worden gemist, te mooi om zomaar uit de film te laten! Je weet hoe de regisseur erover denkt om beelden eruit te laten…'

'Ja dat is waar…' zei René bedenkelijk. 'Ik zou als ik jou was een kijkje gaan nemen bij Rien om te vragen wat hij heeft uitgespookt met de beelden afgelopen vrijdag.'

Yessie knikt en verlaat dan de analoge kamer.

De edite suites zaten niet ver verwijderd van de analoge ruimte en gelukkig kwam Yessie René al halverwege op de gang tegen.

'Ah, René!' riep Yessie toen hij hem op de gang tegen kwam. 'Weet jij wat er met de analoge beelden van afgelopen vrijdag is gebeurd?’

René begon te lachen en zei sarcastisch: ‘Ingeladen! wat anders? Ha, ha!’

Yessie keek een tikkeltje versuft en ging toen in de vensterbank zitten.

‘Wat kan er mee gebeurd zijn dan?’ vroeg hij hulpeloos.

‘Wat is er dan?’ vroeg René erop die naast Yessie kwam zitten.

‘Ik ben maar net aan het werk en nu al krijg ik een melding van beelden die zoek zijn geraakt! En niemand weet waar ze zijn! En ik ben nog wel verantwoordelijk omdat ik de beelden erin heb geladen.’

René keek verbaasd en zei: ‘Ik heb ze in ieder geval niet… misschien weet Frederik het?’

‘Daar heb ik het al aan gevraagd, maar die zei dat hij het niet wist en hij stuurde me meteen naar jou…’

René knikte langzaam.

‘Ik zou het niet weten… en ik denk dat jij het nog beter kan weten waar ze zijn dan ik… jij slaat die dingen overal op en alles!’

Yessie knikte teleurgesteld en stond op.

‘Ik doorzoek nog wel even een paar plaatsen, waar ik het waarschijnlijk opgeslagen kan hebben, maar anders zou ik het echt niet meer weten…’

‘Waren het belangrijke beelden?’

‘Ja best wel! Frederik baalde ervan dat ze weg waren omdat het beelden waren die eigenlijk onmisbaar waren!’

René knikte teleurgesteld en stond toen ook op.

‘Nou, ja, in ieder geval succes met zoeken!’ riep hij en hij liep  de gang uit.

Yessie liep de andere kant uit richting zijn eigen kantoor aan het einde van de gang.

Achter zijn eigen computer zocht hij heel de harde schijf door, maar na meer dan drie uur zoeken, vond hij alleen maar een minuut aan takes die hij drie jaar geleden had verkocht aan een andere filmmaatschappij maar nooit meer terug had gevonden na de verkoop.

De dag liep langzaam af en Yessie had er nog maar weinig vertrouwen in. Hij was al langs het plaatselijke filmarchief gelopen en helemaal overhoop gehaald. Hij was ook weer twee keer zo lang bezig geweest om alles weer terug op zijn plek te zetten, toen hij erachter kwam dat de beelden er niet bijzaten.

Om even zijn gedachten op andere wegen te zetten, besloot Yessie maar even toevlucht te zoeken in een plaatselijke snackbar om de hoek van de filmstudio waar hij al jaren minstens één keer per week kwam. Ook hier was het tamelijk rustig en over het algemeen waren het altijd de zelfde klanten, allemaal van de filmset.

‘Ah, Yessie!’ riep de snackbar eigenaar vrolijk toen hij hem naar binnen zag komen lopen. In de loop der jaren hadden ze samen al een aardig goede band met elkaar opgebouwd en bijna elk bezoek aan de snackbar eindigde met een lang verhaal. ‘Wat mag het zijn?’

‘Het gebruikelijke,’ riep Pascale lachend en hij liep naar half instortend tafeltje achterin. Wat anders!’

Ook de snackbar eigenaar lachtte even en hij liep toen naar de koelbakken voor hem, die vol zat met tientallen snacks.

‘Een frikandel speciaal, een kaassoufflé en de patat oorlog!’ riep hij en hij gooide de frituurpan aan. ‘Hoe is het verder?’

Yessie knikte even en zei toen: ‘Ach, het kan beter…’

De snackbar eigenaar keek verbaasd.

‘Ja… en zijn beelden kwijt… beelden die voor de productiefilm niet te missen zijn… Nu moet ik die beelden terug zien te vinden, omdat ik er verantwoordelijk voor ben, maar aangezien ik al heel mijn computer en het archief overhoop heb gehaald denk ik niet dat ik het nog terug zal gaan vinden…’

De snackbareigenaar liep van achter zijn toonbank vandaan en nam plaats tegenover Yessie.

‘Zo ken ik jou niet! Normaal hou jij je altijd wel positief in dit soort situaties! Nu lijkt het alsof je zojuist te horen heb gekregen dat je ontslagen bent…’

‘Nou daar zit ik niet ver naast…’ gaf Yessie teleurgesteld antwoord. ‘Ik denk dat ik kan fluiten naar mijn baan als ik die beelden niet terugvind… die film waarvoor het is, zou een kastkraker van het jaar worden, maar dat gaat nooit lukken met die beelden! Ik zou een tegenstoot worden op tonnen!’

De snackbareigenaar haalde zijn wenkbrauwen op en zei: ‘Ik mag al blij zijn als ik al een half tonnetje in vijf jaar verdien!’

Yessie lachtte even.

‘Ach, hoe klein het bedrijf ook is, het zal altijd blijven gaan om geld…’ riep hij. ‘Ik kan nog altijd beweren dat ik die beelden ooit nog terug zal vinden, maar na een maand of twee als de opnamedagen voorbij zijn, moet ik er toch echt aan geloven…’

Er klonk plotseling een harde en snelle piep door de winkel heen.

‘Ah, de wekker!’ riep de snackbareigenaar, terwijl hij weer opstond en naar de friteuse liep. ‘Weet je: ik heb ook vaak van die momenten dat ik dingen kwijt ben… Van die dingen die je jezelf eigenlijk niet kan veroorloven… Zelfs niet als je zelf de eigenaar van je bedrijf bent!

Zo was ik laatst ook mijn belastingpapieren kwijt!’

Yessie keek hem verbaasd aan.

‘Hoe kan je dat nu weer met elkaar vergelijken?’ vroeg hij.

‘Nou, ja, die zelfde middag zou ik mensen van de belastingdienst op bezoek krijgen omdat er volgens hun gesjoemeld mee zou worden…’

‘Hoe heb je dat dan kunnen oplossen?’

‘Simpel! Soms raak je gewoon spullen kwijt die je nooit meer terugziet… maar vergeet niet dat je altijd mensen om je heen hebt die niet weten wat ze met de spullen aan moeten… zo had ik iemand net in dienst, waartegen ik zei dat ze al het oud papier op mijn bureau maar moest weggooien. Het oud papier waarnaast ook mijn belastingpapieren lagen… Daar kwam ik dus achter, net voor dat de belastingdienst zou komen!’

‘Nooit lang genoeg!’

‘Klopt! Daarom heb ik de belastingdienst omzeilt! Ik heb gezegd dat ik niet gerekend had op hun bezoek. Daar trapten ze in en toen heb ik snel de oude belastingpapieren van vorig jaar vervalst… Het was misschien niet helemaal zuiver… maar het heeft wel mijn bedrijf gered! Anders hadden we hier nooit gezeten!’

Yessie begon te lachen en terwijl de snackbareigenaar de etenswaren op een dienblad keek Yessie starend voor zich uit. De snackbareigenaar keek raar op.

‘Yessie?’

Yessie stond regelrecht op, liep naar de balie en pakte het dienblad aan. Daarna liep hij zonder pardon naar buiten.

‘Maar Yessie, dat dienblad-‘

‘Die breng ik zo wel terug! Ik heb nu haast!’

Hij wist nu eindelijk hoe hij het moest aanpakken. De snackbareigenaar zei iets en dat was ook precies de oplossing die hij nodig had! Een andere oplossing dan deze of ontslagen worden was er niet, ook al was het niet al te netjes om te doen en was het te riskant.

Yessie rende de filmstudio in opweg naar de grote kantoorruimte waar iedereen op een klein kluitje bij elkaar zat. Het kantoortje dat hij zocht was achterin. De meest grote en nette. Hij was opzoek naar die van Frederik, maar toen hij aankwam, was deze echter verlaten.

‘Tessa,’ riep hij in het kantoor ernaast bij een charmante blonde dame. ‘Weet jij waar Frederik is?’

De charmante Tessa die een tikkeltje ordinair gekleed was, rookte en toen ze haar mond open trok was dat dan ook goed te horen…

‘Die zei dat hij Sander ging helpen bij het licht!’ zei ze met een hele schoren en mannelijke stem. De rook had al duidelijk op haar stembanden geslagen… Ze wilde nog wat zeggen, maar dat verstond Yessie al niet meer. Hij herinnerde zich alweer dat Frederik dat tegen hem zei en zonder nog wat te zeggen holde hij naar de set.

De filmstudio was groot. Zo groot dat het tien minuten duurde voordat hij bij de set stond. Toen hij de kleine ingang doorging, botste hij bijna tegen een grote boekenkast aan die vol stond met blanco boeken. Boeken die er puur stonden voor de sier. Ze werden gebruikt in één van de scenes die er op dat moment werden opgenomen.

‘Ah, Frederik,’ riep Yessie terwijl hij de set opliep. ‘Daar ben je!’

‘Hé Yessie, heb je de beelden nu al gevonden?’

Yessie liep richting Frederik en net op dat moment gingen de schijnwerpers aan op de set.

‘Nee, dat niet, ik heb de archiefkamer al doorgekeken, mijn computer, nergens! Maar ik heb denk ik-‘

‘Kijk uit!’ schreeuwde een stem boven hun en Frederik en Yessie keken omhoog. Die laatste kon alleen nog maar iets zwarts en snels waarnemen, waarna hij immens veel pijn door zijn hoofd voelde gaan en het zwart voor zijn ogen zag worden. Het laatste wat hij kon waarnemen, waren velen geschrokken stemmen. Overal om hem heen.